Tekst: Catrien Spijkerman - Foto: Martijn Gijsbertsen

“Als ik bij iemand in de tuin was zie hangen aan bijzondere wasknijpers, bel ik even aan. Vaak denken mensen dat ze gefopt worden, daarom heb ik altijd wat knijpers mee om te kunnen ruilen.

Mijn man is ermee begonnen: hij ontdekte op een regenachtige vakantiedag op een compound in India dat alle mensen andere wasknijpers gebruikten - er blijken talloze manieren te bestaan om een knijper te laten knijpen. Hij verbaasde zich daarover, en zo begon zijn verzameling. In Aziatische landen hangt de was bijvoorbeeld vaak over bamboestokken waardoor de knijpers grote ronde openingen hebben; op het eiland Guernsey waait het hard, dus hebben de knijpers een speciale vorm met extra grip. 

Mijn man is overleden, maar mijn dochter en ik zijn verder gegaan. We hebben al 450 verschillende mechaniekjes. Een van de mooiste is een heel simpele: gewoon een houten wasknijper die in plaats van een veertje een breed elastieken bandje heeft. Ik ontdekte hem in een straatkiosk in Madrid, waar er kranten mee waren opgehangen. Zo’n ontdekking leidt altijd tot een grappig gesprekje; die krantenverkoper snapte natuurlijk helemaal niet waar het mij om ging.

Mijn man was beeldend kunstenaar, hij keek anders naar de wereld. Het gaat om iets alledaags, maar daarin schuilt zoveel variatie in oplossingen. Wim T. Schippers zei: ‘Als je goed om je heen kijkt, zie je dat alles gekleurd is.’ Dat is bij knijpers sowieso waar, maar er is nog veel meer te zien als je een beetje oplet. Daar zit voor mij de schoonheid.” •

Margriet van Kaathoven (59)

redacteur patiëntinformatie