Marceline Tutu van Furth (63)

Hoogleraar infectieziekten in de kindergeneeskunde

Haar roman ‘De dokterstas’ is te koop in alle (online) boekhandels.

De dokterstas van haar overleden vader bracht haar op het idee voor een roman. Daarna sprokkelde Marceline Tutu van Furth alle puzzelstukjes bij elkaar.  

Tekst: Catrien Spijkerman - Foto: Martijn Gijsbertsen

“Jaren geleden werd mij tijdens een intervisie gevraagd wat ik een paar jaar later gedaan wilde hebben. Ik antwoordde: me verdiepen in filosofie en een boek schrijven. Van die filosofie is niet veel terechtgekomen, maar ik ging wel op schrijfcursus. Samen met mijn broers had ik de dokterstas van mijn vader geërfd, dat bracht me op een idee. In mijn roman wordt het leven van een overleden vader gereconstrueerd aan de hand van zo’n tas.

Ze zeggen dat je moet schrijven over dingen waar je veel van weet. Ik kan putten uit een rijke medische ervaring; daar maakte ik fictie van. Je neemt altijd elementen van jezelf mee, maar het is zeker geen autobiografie geworden. Als hoogleraar ben ik gewend artikelen te schrijven, maar een roman is een ander verhaal. Ik heb er veel van geleerd. Als ik nu colleges voorbereid, let ik beter op of mijn verhaal een kop en een staart heeft, en of het een beetje spannend is.

Vaak vragen mensen waar ik de tijd voor een roman vandaan haal: ik werk fulltime, heb vier kinderen, speel piano en begeleid tien promovendi. Tijdens de acht kilometer op de fiets naar mijn werk verdiep ik mij in de puzzels die ik moet oplossen in de verhaallijn, de spanningsboog of een dialoog. Ook aan het eind van de dag heb ik tijd om erover na te denken. Het echte schrijven doe ik een paar uur op zondag. Er is wat discipline voor nodig, maar voor mij is het ontspanning. Ik ben al bezig met een tweede boek.”