Anna Reynvaan event
‘Spreek je uit tegen racisme in de zorg’
‘Er was geen geld om te studeren’
De Amerikaanse Brigit Carter is een expert en ervaringsdeskundige op het gebied van diversiteit. Als keynote speaker op het Anna Reynvaan Event bepleit ze een duidelijke stellingname tegen racisme in de zorg. En meer gerichte steun aan verpleegkundigen met een diverse achtergrond.
Tekst: Catrien Spijkerman. Foto: AACN
Er is nog een hoop werk te doen, weet Carter, ook op de werkvloer. Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat 63 procent van de verpleegkundigen persoonlijk racisme hebben ervaren, zowel door patiënten, als leidinggevenden en collega’s. Onder zwarte verpleegkundigen is dit zelfs 92 procent. In Nederland is hiernaar nog weinig grootschalig onderzoek gedaan, wel is duidelijk dat het regelmatig voorkomt. “De eerste stap hiertegen ligt op systeemniveau: een organisatie moet nagaan hoe vooroordelen doorwerken in de organisatie en of het beleid discriminerend gedrag - ongewild - faciliteert. Zo moesten in sommige ziekenhuizen mensen met een lager niveau meer uren werken dan mensen in een hogere functie, terwijl daar geen inhoudelijke reden voor was. Je moet alles door een rechtvaardigheidslens bekijken.”
Grote billboards
Daarnaast is het volgens Carter belangrijk dat de zorgorganisatie een duidelijk standpunt inneemt. “Bij ons hangen grote billboards waarop staat dat we geweld of racistische opmerkingen niet accepteren. Ook maken we duidelijk wat de consequenties zijn. Veel organisaties zullen immers wel zeggen dat ze geen racisme accepteren, maar hebben vervolgens geen idee wat ze moeten doen als een patiënt tegen mij zegt: ‘Door zo iemand wil ik niet verzorgd worden.’ Helaas komt dit voor in de VS. Je moet zo’n situatie van geval tot geval bekijken, maar bij ons betekent het zeker niet altijd dat de patiënt dan een andere verpleegkundige krijgt. Vaak laat de hoofdverpleegkundige de patiënt weten dat dit de beste verpleegkundige is: als je haar niet wil, krijg je geen zorg.”
Maar diversiteit gaat lang niet alleen over etnische afkomst, benadrukt Carter. “Je moet ook denken aan verschillende religies, verschillende leeftijden, LHBTIQ+’ers, mensen met een beperking en nog zoveel meer. Ons doel is dat - ongeacht hoe je je identificeert - iedereen een sense of belonging heeft bij de organisatie. Het belang daarvan wordt vaak onderschat. Maar als ik me niet verbonden voel, omdat ik niet het gevoel heb dat ik er voor mijn organisatie toe doe, dan kan ik zeker niet het beste van mijzelf geven.” •
Inschrijven voor het event?
“Kijk naar mij”, zegt Carter vaak, “je kunt mij zien als iemand met een doctorstitel die op hoge bestuurlijke leiderschapsposities heeft gezeten. Maar ooit zag ik er net zo uit als die jongeren die door sommigen worden afgedaan als onbekwaam.” Want Brigit Carter, tegenwoordig emeritus hoogleraar en chief diversity van de Amerikaanse vereniging van verpleegkundeopleidingen, was niet bepaald voorbestemd voor haar carrière. “Ik kom uit een gezin van zes kinderen. Ook al had ik goede cijfers, er was geen geld om na de middelbare school te gaan studeren.”
Rekeningen betalen
Op 29-jarige leeftijd begon ze aan haar verpleegkundige opleiding. “Dat was mede te danken aan het feit dat de zorgorganisatie waar ik terechtkwam, de diversiteit van het verpleegkundig personeel wilde vergroten. Ik werd opgenomen in een programma dat mijn opleiding betaalde, én ik kreeg een baan. Ik werkte 20 uur, maar ze betaalden me voor 40. Dat haalde zoveel stress weg: ik kon mijn rekeningen gewoon blijven betalen.” Ze is daarmee zelf een voorbeeld van de aanpak die ze later ontwikkelde om verpleegkunde-opleidingen meer divers te maken. “We moeten oog hebben voor de barrières waarmee bijvoorbeeld studenten van kleur worden geconfronteerd.” Carter ontwikkelde voor de Duke University School of Nursing programma’s voor ondervertegenwoordigde studenten om hun interesse in verpleegkunde te vergroten, en bokste scholarships voor hen voor elkaar.
“Het gaat om equity, en niet alleen om equality. Dat betekent dat niet alle studenten dezelfde ondersteuning moeten krijgen, maar dat ieder krijgt wat zij nodig heeft om succesvol te zijn. Dat geldt ook in de klinische setting: patiënten kunnen dezelfde ziekte hebben, maar dat betekent niet dat je ze allemaal hetzelfde moet behandelen. Je moet begrijpen waar ze vandaan komen: wat is hun leefomstandigheid, hebben ze een netwerk, hebben ze een zorgverzekering? Al die sociale achtergrondfactoren moet je meenemen om equitable, rechtvaardige zorg te verlenen.”
K
‘Spreek je uit tegen racisme in de zorg’
Anna Reynvaan event
Er is nog een hoop werk te doen, weet Carter, ook op de werkvloer. Uit Amerikaans onderzoek blijkt dat 63 procent van de verpleegkundigen persoonlijk racisme hebben ervaren, zowel door patiënten, als leidinggevenden en collega’s. Onder zwarte verpleegkundigen is dit zelfs 92 procent. In Nederland is hiernaar nog weinig grootschalig onderzoek gedaan, wel is duidelijk dat het regelmatig voorkomt. “De eerste stap hiertegen ligt op systeemniveau: een organisatie moet nagaan hoe vooroordelen doorwerken in de organisatie en of het beleid discriminerend gedrag - ongewild - faciliteert. Zo moesten in sommige ziekenhuizen mensen met een lager niveau meer uren werken dan mensen in een hogere functie, terwijl daar geen inhoudelijke reden voor was. Je moet alles door een rechtvaardigheidslens bekijken.”
Grote billboards
Daarnaast is het volgens Carter belangrijk dat de zorgorganisatie een duidelijk standpunt inneemt. “Bij ons hangen grote billboards waarop staat dat we geweld of racistische opmerkingen niet accepteren. Ook maken we duidelijk wat de consequenties zijn. Veel organisaties zullen immers wel zeggen dat ze geen racisme accepteren, maar hebben vervolgens geen idee wat ze moeten doen als een patiënt tegen mij zegt: ‘Door zo iemand wil ik niet verzorgd worden.’ Helaas komt dit voor in de VS. Je moet zo’n situatie van geval tot geval bekijken, maar bij ons betekent het zeker niet altijd dat de patiënt dan een andere verpleegkundige krijgt. Vaak laat de hoofdverpleegkundige de patiënt weten dat dit de beste verpleegkundige is: als je haar niet wil, krijg je geen zorg.”
Maar diversiteit gaat lang niet alleen over etnische afkomst, benadrukt Carter. “Je moet ook denken aan verschillende religies, verschillende leeftijden, LHBTIQ+’ers, mensen met een beperking en nog zoveel meer. Ons doel is dat - ongeacht hoe je je identificeert - iedereen een sense of belonging heeft bij de organisatie. Het belang daarvan wordt vaak onderschat. Maar als ik me niet verbonden voel, omdat ik niet het gevoel heb dat ik er voor mijn organisatie toe doe, dan kan ik zeker niet het beste van mijzelf geven.” •
Inschrijven voor het event?
‘Er was geen geld om te studeren’
“Kijk naar mij”, zegt Carter vaak, “je kunt mij zien als iemand met een doctorstitel die op hoge bestuurlijke leiderschapsposities heeft gezeten. Maar ooit zag ik er net zo uit als die jongeren die door sommigen worden afgedaan als onbekwaam.” Want Brigit Carter, tegenwoordig emeritus hoogleraar en chief diversity van de Amerikaanse vereniging van verpleegkundeopleidingen, was niet bepaald voorbestemd voor haar carrière. “Ik kom uit een gezin van zes kinderen. Ook al had ik goede cijfers, er was geen geld om na de middelbare school te gaan studeren.”
Rekeningen betalen
Op 29-jarige leeftijd begon ze aan haar verpleegkundige opleiding. “Dat was mede te danken aan het feit dat de zorgorganisatie waar ik terechtkwam, de diversiteit van het verpleegkundig personeel wilde vergroten. Ik werd opgenomen in een programma dat mijn opleiding betaalde, én ik kreeg een baan. Ik werkte 20 uur, maar ze betaalden me voor 40. Dat haalde zoveel stress weg: ik kon mijn rekeningen gewoon blijven betalen.” Ze is daarmee zelf een voorbeeld van de aanpak die ze later ontwikkelde om verpleegkunde-opleidingen meer divers te maken. “We moeten oog hebben voor de barrières waarmee bijvoorbeeld studenten van kleur worden geconfronteerd.” Carter ontwikkelde voor de Duke University School of Nursing programma’s voor ondervertegenwoordigde studenten om hun interesse in verpleegkunde te vergroten, en bokste scholarships voor hen voor elkaar.
“Het gaat om equity, en niet alleen om equality. Dat betekent dat niet alle studenten dezelfde ondersteuning moeten krijgen, maar dat ieder krijgt wat zij nodig heeft om succesvol te zijn. Dat geldt ook in de klinische setting: patiënten kunnen dezelfde ziekte hebben, maar dat betekent niet dat je ze allemaal hetzelfde moet behandelen. Je moet begrijpen waar ze vandaan komen: wat is hun leefomstandigheid, hebben ze een netwerk, hebben ze een zorgverzekering? Al die sociale achtergrondfactoren moet je meenemen om equitable, rechtvaardige zorg te verlenen.”
K
De Amerikaanse Brigit Carter is een expert en ervaringsdeskundige op het gebied van diversiteit. Als keynote speaker op het Anna Reynvaan Event bepleit ze een duidelijke stellingname tegen racisme in de zorg. En meer gerichte steun aan verpleegkundigen met een diverse achtergrond.
Tekst: Catrien Spijkerman. Foto: AACN