Tekst: Catrien Spijkerman - Foto: Martijn Gijsbertsen

“Toen ik op mijn zeventiende zelf nog semiprofessioneel wielrende, ben ik meermaals opgepikt door de medische dienst met een gekneusde heup of gebroken sleutelbeen - ik weet dus hoe belangrijk die medische hulpverlening is. Sinds ik begon met Geneeskunde wielren ik niet meer. Maar door het vrijwilligerswerk bij Stichting Sportdokters.nl krijg ik toch nog veel van de koers mee én ben ik bezig als zorgverlener. Twee passies inéén.

Ik ken de mindset van renners. Soms staat iemand te zwalken op z’n benen door een flinke klap op het hoofd. Dan moet ik diegene echt vastpakken en duidelijk zeggen: ‘Nee, het is nu niet meer verantwoord om op je fiets te stappen’. Maar als het wél kan, zullen we er alles aan doen om iemand zo snel mogelijk weer op de rit te helpen. Dan doen we half hangend uit de auto met vijftig kilometer per uur een wondverzorging.

Het is heel leerzaam: de straat is doorgaans niet mijn primaire werkplek. Ik moet het zien te doen met de middelen die ik voorhanden heb. En ik leer snelle inschattingen te maken.

Onlangs was er een hardloopevenement en kreeg ik aan het einde van de dag een reanimatie-oproep. Ik reed patrouillerend rond op de motor, en was als eerste ter plekke. Omstanders waren al begonnen met reanimeren. Ik sloot meteen de defibrillator aan, na een schok werd de man wakker. Ik gaf hem een infuus, en nog voor de ambulance er was, had ik hem al klaar gemaakt om naar het ziekenhuis te gaan. Later heeft die man mij nog gemaild om me te bedanken.” •

Kay Kistemaker

PhD Palliatieve zorg